Ky është një nga zakonet më të vjetra të dasmës, të cilin ne e kryejmë thuajse në mënyrë rutine, por a e kemi pyetur ndonjëherë veten pse nusja bartet në krah përtej pragut?
Kuptohet se nusja e ndërron vendbanimin kur martohet, duke lënë shtëpinë e prindërve dhe duke u futur në shtëpinë e dhëndrit.
Pas këtij zakoni qëndron një besim, kur vlerat dhe zakonet familjare respektoheshin shumë.
Në të kaluarën i kushtohej vëmendje e madhe se kush nga cila familje vinte, kështu që martesat bëheshin sipas reputacionit.
Nëse një vajzë shkonte në një shtëpi që konsiderohej e pasur dhe e respektueshme, vlera e familjes së saj rritej në shoqëri. Duke u martuar, nusja vihej nën mbrojtjen e dhëndrit, emrit të pagëzimit dhe lavdisë familjare.
Nganjëherë thuhej se pragu i derës duhej kaluar me të kapërcyer e jo me të shkelur në të. Një nga shkaqet e ekzistencës së këtij kulti, siç e shpjegojnë etnologë të ndryshëm është fakti se në kohë të lashta pragu i derës ishte vendi i varrimit të të parëve të familjes, pra i varrimit të të vdekurve.
Besohej se shpirtrat e paraardhësve të vdekur marrin pjesë në mënyrë aktive në jetën e të gjallëve dhe se në një farë mënyre ata jetonin përgjithmonë në shtëpitë e familjes pikërisht në pragun e derës.
Për atë arsye kujdesej që nusja e cila ende nuk ka hyrë në familje të mos shkelte në pragun e shtëpisë së saj të re, për të mos shkelur mbi shpirtrat e të parëve të saj.
